Зімняя элегія

Чамусьці сёння цішыня такая,

Што сесці хочацца і патужыць.

Самотна зорка над зямлёй згарае,

І ў гурбах ліпа з холаду дрыжыць.
Што знік той дзень, загублены ў цішы,

Што час ляціць, што ты ужо не тая

І што даўно я знік з тваёй душы.

Хай зразумее кожны на хвіліну,

Як незлічоны светаў карагод,

Як лёгка размінуцца з той, адзінай,

Якой чакаеш, можа, сотні год!

Дні прабягаюць, і гады сплываюць,

Хвіліны шчасця часам прамігцяць,

А боль жыве, і сэрцам адчуваю,

Што жыць заўсёды будзе, да канца.

І ўсё ж на досвітку, і ў час змяркання,

І ў ясны дзень і ў час, як спяць палі,

Я дзякую жыццю за цень кахання,

За тое, што жывеш ты на зямлі.

Сяджу ў пакоі каля цёплай грубы.

Шыпіць пласцінка.

Ў сэрцы многа дум.

Кручу: "Над домам флюгер ёсць у любай".

І Шуберт падзяляе ціхі сум.

О "Зімні шлях"! Забытыя будынкі,

Забыты водар ад каханых губ.

І хрыпне на марозе спеў катрынкі,

І мерзне ў гурбах прыдарожны слуп.

Я дзякую табе. Няхай чужая,

Няхай твой твар для іншага жыве,

Ты ёсць, ты недзе ёсць, і ты жывая,

Ты ходзіш веснім ранкам па траве!

Твае ў загары рукі бэз ламаюць.

Жыві і вечнай славай прамяней!

Рукой закрыўшы вочы, усміхаюся...

Ты ёсць на свеце. Досыць для мяне.